Zespół Morvana

Ta grupa chorób, zwanych również autoimmunologicznymi, może występować z większą częstotliwością w niektórych rodzinach, co ma związek z tłem genetycznych tych chorób; ich pojawienie się jest zdecydowanie częstsze w grupie kobiet niż mężczyzn, szczególnie młodych dorosłych. Za kobiece predyspozycje do powstawania autoimmunologicznych chorób uznaje się na przykład żeńskie hormony (estrogeny).

Zwalczanie przez własny organizm komórek i tkanek nazywane jest autoimmunizacją i stanowi odpowiedź układu odpornościowego organizmu. W jej przebiegu powstają limfocyty T (grasicozależne limfocyty, będące komórkami układu odpornościowego i wytwarzane w czerwonym szpiku kostnym) lub przeciwciała (białka wydzielane przez komórki plazmatyczne), które skierowane są przeciw własnym tkankom.

Autoimmunizacyjne schorzenia należą zazwyczaj do tych przewlekłych, a towarzyszą im stany poprawy zdrowia oraz niejednokrotnie jego pogorszenia. W dużej ilości przypadki rozpoznawane są zbyt późno, tym bardziej, iż przeciwciała w organizmie chorego mogą pojawić się już na kilka lat przed występowaniem właściwych, klinicznych objawów chorób.

Do chorób typu autoimmunizacyjnych zaliczamy także m.in.

• zapalenie tarczycy Hashimoto,
• chorobę Gravesa-Basedowa,
• cukrzyca typu I,
• niedokrwistość złośliwa,
• toczeń układowo-rumieniowaty.

   
O chorobie, która jest przedmiotem naszych zainteresowań, niestety medycyna wie niewiele. Autoimmunologiczna przypadłość, którą stanowi wspomniany zespół Morvana, po raz pierwszy została opisana w roku 1880 przez francuskiego lekarza, polityka oraz pisarza – Augustina Marie Morvana, a przedstawiona, jako la chorée fibrillaire.

Autor:

Monika Zielińska

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu Morvana