- wyprysk
- krwawa biegunka
- wybroczyny skórne
- nawracająca zakażenia górnych dróg oddechowych, opryszczki zwykłej, ucha środkowego
- małopłytkowość
- ropne zakażenia skóry
U chorych na zespół Wiscotta – Aldricha występuje większy ryzyko zachorowania na białaczkę, chłoniaki oraz choroby autoimmunologiczne.
Lekarz może zdiagnozować chorobę jeśli u chorego płci męskiej występuje małopłytkowość poniżej 70 tys. płytek/mm3, mała objętość trombocytów oraz mutacja w genie odpowiedzialnym za zespół. Przeprowadza się biopsję szpiku w celu wykluczenia innych schorzeń przebiegających z zaburzeniami odporności.
Leczenie często polega na podawaniu hormonów kory nadnerczy. Minimalizują one nasilenie krwawień oraz zmian skórnych, lecz niestety zwiększają ryzyko zakażeń. Chorym często podawane są antybiotyki, w krótkim czasie występują u nich ciężko odwracalne problemy odżywiania. Najlepszym rozwiązaniem jest przeszczep szpiku.
Rokowania są złe. Średni okres przeżycia to około 4 lata, z czego większość nie dożywa 10 roku życia.
Jeżeli w rodzinie występuje dziecko z zespołem Wiscotta – Aldricha, rodzice powinni udać się do poradni genetycznej w celu określenia płci dziecka w następnej ciąży. Jeżeli płód będzie płci męskiej, wówczas istnieje ryzyko pojawienia się choroby u dziecka.
Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu Wiscotta - Aldricha
Trombocytopenia
Zbyt mała liczba płytek krwi prowadzi do tak zwanej trombocytopenii, czyli inaczej małopłytkowości. Zdiagnozowane schorzenie może prowadzić między innymi do anemii. Poznaj najczęstsze przyczyny i objawy małopłytkowości. czytaj więcej
Chłoniaki
Jest to grupa nowotworów złośliwych wywodzących się z układu chłonnego. Do narządów limfatycznych (tworzących układ chłonny człowieka) zaliczamy śledzionę, tkankę limfatyczną jamy nosowej i gardłowej, tkankę limfatyczną przewodu pokarmowego, a przede wszystkim węzły chłonne. W tych miejscach najczęściej powstaje... czytaj więcej
Brak komentarzy